(Berlin, 21.12.2022)

(Berlin, 16.12.2022)

(Poznań, 12.07.2021)

Piosenka Nie przejdziemy do historii jest genialną prowokacją i posłużyła poznańskim organizatorom z Jeżyckiego Centrum Kultury wspólnie z siostrą Hanna Klenczon do zorganizowania wspomnieniowego koncertu, podczas którego wokalistki, wokaliści i zespoły " po swojemu" wykonali te najbardziej znane Jego kompozycje. Do dziś Jego postać fascynuje mnóstwo osób. Dla mojego pokolenia był naprawdę, KIMŚ a muzyka jaka stworzył wciąż żyje.

 Początek koncertu był sygnałem, że w tonacjach dur i moll będziemy mogli mostem wspomnień czyli resentymentem wspaniale powędrować przez znane i lubiane kompozycje Krzysztofa Klenczona. I nie tylko, gdyż pojawiały się w mniejszym zakresie utwory Niemena i włoskich kompozytorów. Na początek pojawili się .GITARZYŚCI , którzy spontanicznie - taka oddolna inicjatywa - wykonali ważny utwór z leksykonu polskiej muzyki rozrywkowej BIAŁY KRZYŻ

Pierwsze zapowiedzi Hanny Klenczon i Andrzej Błaszczaka. z których dowiedzieliśmy się dlaczego ten koncert ma miejsce w Poznaniu. Hanna Klenczon przyznała, że inicjuje wiele imprez tematycznych związanych z dorobkiem muzycznym brata Krzysztofa. Tym razem padło na Poznań, w którym ona już od kilkunastu lat mieszka. Zaproszono na estradę 1/2 duetu Anno Domini Annę Hetmańską, która ucharakteryzowana była na okres polskiego big bitu. Zaśpiewała dwa utwory, w tym Nikt na świecie nie wie.

Przewodniczący Oddziału Wielkopolskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Ryszard Bączkowski zaprosił na scenę Muszli koncertowej Parku Wilsona włoską FARIDE , by wręczyć jej medal Mediom Przychylni. W podziękowaniu FARIDA zaśpiewała dwa utwory Pensa mi Stasera ( Pomyśl o mnie tego wieczora) i DZIWNY JEST TEN ŚWIAT

Po zapowiedzi kolejnego wykonawcy - pojawił się. Maciej Wróblewski zadedykował FARIDZIE włoski utwór Gitar o, potem wrócił do repertuaru KLENCZONA I zaśpiewał Biały krzyż, Kwiaty we włosach, Wróćmy na jeziora, Gdy Cię znów zawołam.

Andrzej Błaszczak wspomniał o prywatnych nagrodach WODNIKA.15 lat temu w CK Zamek Krzysztof Wodniczak rozpoczął swoja wędrówkę po estradach i studiach nagraniowych, aby - jego zdaniem - uhonorować tych artystów, którzy wpłynęli na jego ubogacenie i wrażliwość muzyczną. Rodzina WODNIKÓW rozszerza się i dzisiaj do tej rodziny dołączą m.in. Maciej Wróblewski i Wojtek Szopka

Warto przypomnieć kto już jest posiadaczem statuetki WODNIKA autorstwa Kazimierza Rafalika. Farida. Chris Jagger, Krystyna Prońko. Halina Frąckowiak, Ewelina Rajchel, Halina Zimmermann, Piotr Kałużny, Wojciech Hoffmann, Grzegorz Tomczak, Dionizy Piątkowski, Wojciech Korda, Grzegorz Kupczyk Marek Raduli, Krzysztof Scierańki, Janusz Musielak. ojciec polskiego rocka Franciszek Walicki ambasador Andrzej Byrt, senator Ryszard Sławiński, publicysta Andrzej Wilowski. rzezbiarz Kazimierz Rafalik, realizator programów muzycznych, dokumentalista Jan Pera.

Zaprosił ofiarodawcę Krzysztofa Wodniczaka, który dokonał wręczenie rzeźby Klucza Wiolinowego MACIEJOWI WRÓBLEWSKIEMU

za konsekwentną popularyzacje ambitniejszego repertuaru Czesława Niemena Wydrzyckiego i Krzysztofa Klenczona oraz i WOJCIECHOWI SZOPCE za umiejętne

Zapowiedz kolejnej wykonawczyni czyli protegowanej Macieja Cybulskiego menadżera Klenczona z amerykańskiego okresu. NATIALIE ŻOŁĄDKIEWICZ zaśpiewała utwory z amerykańskiego okresu Klenczona z longplaya The Show Never Ends. Wokalistka z Poznania studiującą muzykę popularną na Edinburgh Napier University w Edynburgu. Od dziecka marzyła o karierze muzycznej. Śpiewa głównie pop, indie i rock ale eksploruje też inne style muzyczne. Od najmłodszych lat brała udział w różnych wydarzeniach muzycznych w szkole. Po ukończeniu International School of Poznań zaczęła studia na kierunku kognitywistyka jednak szybko zdała sobie sprawę że to nie jej środowisko, że musi uwolnić swoją duszę artystyczną. Spróbowała swoich sił za granicą i obecnie studiuje muzykę popularną na Edinburgh Napier University w Edynburgu gdzie rozwija nie tylko umiejętności wokalne ale również uczy się korzystania z technologii muzycznych, kompozycji oraz technik występowania na estradzie. Swoją naukę rozpoczęła od poznania klasycznej emisji głosu, a obecnie uczy się technik wokalnych muzyki współczesnej oraz jazzowej u dwóch wokalistek szkockich, które występowały w halach koncertowych takich jak Usher's Hall w Edynburgu czy The Royal Albert Hall w Londynie. Pracuje nad swoimi autorskimi utworami. Wystąpiła  z Bartłomiej Żołądkiewiczem poznańskim multiinstrumentalistą uczęszczającym do Technikum Ekonomicznego. Zamiłowanie muzyką pojawiło się u niego gdy miał jedenaście lat. Zaczął pobierać lekcje gry na gitarze i uczyć się obsługi programu Ableton. Chwilę później zafascynował go bas a następnie perkusja. Jego upodobania muzyczne to głównie rock i metal. Wiąże swoje plany na przyszłość z muzyką. wprowadzanie elementów muzycznych, które stają się znakiem rozpoznawczym aranżera.

DUET Janusz Musielak i Woytek Wino Winiarski wykonał cztery utwory Port, Kwiaty we włosach, Wróćmy na jeziora i Natali.,. I było to najbardziej stylowe wykonanie tego wieczoru. Nie tylko wyczuł trzy okresy Klenczona ( Niebiesko czarni, Czerwone Gitary, Trzy Korony), ale ze świeżością i upodobaniem zagrali ci wytrawni muzycy te utwory po swojemu .Następnie na estradzie pojawił się kwartet -ZESPÓŁ pod jednoznaczną nazwą CZERWONE KORONY, który kończył występ i przypomniał, że mogliśmy sobie nucić, nucić, nucić. Były to ponadczasowe utwory takie jak Gdy kiedyś znów zawołam cię, Historia jednej znajomości ,Nie zadzieraj nosa, Powiedz stary gdzieś Ty był i W stadninie koni.,.

Prowadzący ten urokliwy koncert H.Klenczon I A. Błaszczak  zaprosili wszystkich wykonawców , aby  raz jeszcze im podziękować za taką nostalgiczną nutę i klimat jaki stworzyli dzięki któremu mogliśmy dostosować się  nie po raz kolejny  do terminu Przeżyliśmy to jeszcze raz. Brawa należą się Karolowi Wyrębskiemu z Jeżyckiego Centrum Kultury i Krzysztofowi Wodniczakowi z Wielkopolskiego Porozumienia Dziennikarzy i Ryszardowi Bączkowskiemu ze Stowarzyszenia Dziennikarzy RP. Dziennikarze i animatorzy górą, jako wspólny front medialno - muzyczny. Po raz pierwszy dokonali czegoś pożytecznego. Czekamy na ciąg dalszy. Oby nastąpił jak najprędzej.

                                                                                   

Tekst:  Krzysztof Wodniczak

Zdjęcia: Stanisław Wróblewski,

Kazimierz Seredyński

Stan wojenny gen. Jaruzelskiego - 40 lat minęło...

(Berlin, 13.12.2021)

Z naszego archiwum -

Wspomnienie Grzegorza Korzeniewskiego na okoliczność  30. rocznicy wojny polsko-polskiej

Użyta ostra amunicja przeciw górnikom i innym demonstrantom, spowodowała wielką tragedię w kopalni "Wujek".  Pamiętamy! Bezpośredni sprawcy, właśnie usłyszeli pierwsze wyroki. Na ukaranie wydających rozkazy, w tym twórców tej polskiej apokalipsy, przyjdzie jeszcze poczekać.

XXX rocznica wojny polsko-polskiej

Bolesna rocznica, okrutne doświadczenia i dzisiejsza bezsilność. Ale też i duma. Wielu z nas, bardzo ryzykując, włączyło się w ruch oporu przeciw komunistycznej władzy. W tamtym czasie, uliczne starcia z MO i jej spec- oddziałami ZOMO, były nie do uniknięcia.

Stan wojenny, stan opłakany
30 lat minęło od pamiętnej niedzieli, której skutki odczuwamy po dzień dzisiejszy. Opisy wydarzeń, zarówno tych wyprzedzających jak i tych w pełni konfrontacyjnych, w latach trwania tzw. wojny polsko -jaruzelskiej, możemy znaleźć w wielu miejscach. Oficjalna data zakończenia  stanu wojennego w 1983 r. kojarzyć  się może z amnestią, którą zawdzięczamy polskiemu Papieżowi Janowi Pawłowi II.
My "żołnierze" Solidarności opuściliśmy gdańskie więzienie przy ul. Kurkowej - 26 lipca 1983 r. Podziemna działalność była autetentyczna. Najazdy na mieszkania, przesłuchania, 48. godzinne"dołki", "ścieżki zdrowia", "twarde łoża", to przeżywaliśmy każdy z osobna i  nasze rodziny. Gdy zapytano mnie kiedyś, co najbardziej utkneło mi w pamięci z tamtych czasów, pominąłem "tortury" okrutnej do bólu bezpieki, zwracając uwagę na chwilę mojego aresztowania. Zostałem dowieziony do Urzędu wojewódzkiego w Gdańsku i postawiony przed obliczem umundurowanej, obwieszonej medalami i z nałożonymi czapami, wojskowej szarży - do generała włącznie. Pierwszym który się do mnie zwrócił w mundurze kapitana, był... kolegą z roku i grupy na UG. Podczas studiów,  ani potem, nie miał z wojskiem nic wspólnego. Opowiedział mi po latach o "swojej karierze". Do  roku 89 trwaliśmy w okrutnej rzeczywistości, reglamentowanej miesięcznymi kartkami na żywność i paliwo. Wprowadzone sklepy tzw. "komercyjne", z wysokimi cenami, powstały dla ludzi z pełnym portfelem. Twórcy i współorganizatorzy tej narodowej traumy, mogli zaopatrywać się w sklepach za "żółtymi firankami", przy wojewódzkich komitetach PZPR.  Sklepy te funkcjonowały aż do 1990 r., kiedy to na ostatnim zjeździe partii, padła komenda: - Sztandar wyprowadzić!  Dzięki transmisji telewizyjnej z Sali Kongresowej Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie, usłyszała te słowa cała Polska. Inaczej być nie mogło, gdy wcześniej, w tej samej TV usłyszeliśmy, że 4 czerwca 89 r. skończył się w Polsce,  komunizm. Naród odetchnął z ulgą.

13-grudnia roku pamiętnego...
W sobotnie, chłodne i wilgotne popołudnie wróciłem do Trójmiasta, z kolejnej wyprawy po Polsce (Szczecin, Opole, Kraków), gdzie wspomagałem tworzące się nowe struktury związkowe,  w zakładaniu tzw. sekcji pracowniczych (branżowych). Byłem wtedy etatowym pracownikiem Solidarności i Delegatem ZR. Współtwórcą  nowych zapisów w statucie NSZZ Solidarność był śp. Prezydent RP Lech Kaczyński. Mnie przypadło wówczas utworzenie jednej z pierwszych i największych sekcji pracowniczych w Polsce. Skupiła ona wszystkich związkowców Polmozbytu, oraz fabryk samochodów osobowych (Fiat) i autobusów (Jelcz), oraz pracowników prywatnych warsztatów samochodowych. Wraz z Centralą Techniczną Handlu i Motoryzacji w Warszawie. Blisko 50 tys. związkowców.  W wyborach zostałem wybrany przewodniczącym ogólnopolskiej sekcji pracowniczej. Ta branża miała przed sobą wspaniały program rozwoju.
Wróciłem więc do domu, gdy tymczasem... . Późnym wieczorem, zaczęły nachodzić nas niepokojące wieści. Na ulicach pojawiło mnóstwo patroli milicyjnych. Gdzieś, ktoś, widział, że pod Gdańskiem i Gdynią zgrupowano czołgi i transportery opancerzone. Uspakajaliśmy się nawzajem, że obraduje "Krajówka", że to demonstracja siły i nic więcej. Gdy urwał się kontakt telefoniczny, zrozumieliśmy, że dzieją się rzeczy poważne.  Poprzez kolejową centralę PKP przy dworcu w Sopocie, uzyskaliśmy potwierdzenie najgorszego.  Gdy w końcu w  telewizorach pojawił się gen. "Spawacz", dosłownie "odjechaliśmy z wrażenia". Władzę przejął WRON. Gdy rano, stanęliśmy pod siedzibą Solidarności w Gdańsku- Wrzeszczu, gdzie zebrało się już tłum, widok był niesamowity - większość w milczeniu stała z przerażeniem i  łzami w oczach! Ktoś coś mówił z okna siedziby (członek KK - Wądołowski?), o aresztowaniu wielu osób i zniszczeniach jakich dokonano w siedzibie Związku. Poszliśmy zobaczyć to na własne oczy. Dostępu nikt nam nie utrudniał. Nie było w pobliżu żadnych formacji milicji ani wojska. Poza przejeżdżającymi obok Al. Grunwaldzką wozami bojowymi typu SKOT. Na parterze, kedyś restauracja "Sosenka", była drukarnia związkowa, wyposażona w najnowocześniejszy japoński sprzęt poligraficzny. Widok jaki nam sie ukazał był porażający. Przy użyciu być może ciężkich młotów, kilofów i stalowych łomów,  zniszczono najważniejsze elementy offsetowych maszyn drukarskich i stojące obok pulpity sterownicze. Zrobiono to ze znajomością rzeczy.  Akcję tę przeprowadzono w godzinach  nocnych. Biura wraz z wyposażeniem wyglądały podobnie.  

Lata stracone,  życia pokręcone
Gehenna stanu wojennego wszystkim jest znana. Nikt i nic nie przykryje straconych ośmiu lat i ekonomicznego zacofania Kraju. Polskę opuściło ponad milion wspaniałych ludzi, wraz z rodzinami. Ta migracja rozsiała sie po całym świecie. Nielicznym udało się zasymilować społecznie i zawodowo. Niektórzy wrócili. Solidarność... prawie 10- milionowa struktura przestała istnieć z mocy nielegalnego dekretu ówczesnej Rady państwa.  Zbudowane  struktury nigdy już nie powróciły do stanu pierwotnego. Reaktywacja  Solidarności nie spełniło oczekiwań.  Jej reprezentatywność podczas tzw. Okrągłego stołu, stała się przyczynkiem wielu nieporozumień. Rozsypały się więzi organizacyjne, koleżeńskie i rodzinne. Niewykorzystane możliwości potężnej siły, jaką obudziła Solidarność wykorzystały ościenne państwa. Zburzenie muru berlińskiego, upadek ZSRR, powstanie nowych państw (m.in. Litwa, Łotwa, Estonia i Ukraina), to najlepsze przykłady. Niestety, postępująca destrukcja i ogólne zniechęcenie trwa w kraju do dziś. Znaczącej części tych, którzy stali na czele, później aresztowani i osadzeni w tzw. obozach internowania i zwykłych więzieniach (wł. z niżej podpisanym), w większości nie przypadły żadne, lub mało znaczące role w życiu politycznym i gospodarczym. Trzeba przyznać, że w większości nie aspirowali do żadnych stanowisk. W wielu przypadkach, stawali się obiektami ataków różnej maści prześmiewców. Część potraciła pracę i nagle znalazła się poza marginesem życia. Część znalazła pracę, inni założyli własne firmy. Dostęp do awansów i rynków, realizowano z "klucza". Tylko nielicznym udało się użyć właściwego "wytrycha". Paszporty były na wagę złota. Pagart, wraz  z własnym biurem paszportowym, wspomagało artystów, twórców i agencje artystyczne. Udało się nam nielicznym, utrzymać nawiązane wcześnie kontakty z cywilizowanym światem i nawet z "wielkim bratem" w pierestrojce. Było wiele osób, które niemal zmuszane były przez władze do wyjazdu z kraju (włącznie ze mną.). Narażając się - odmawiali. Podczas takich "rozmów" zapewniano, że znajdzie się na obczyźnie pomoc, mieszkanie i pracę.  Gdy zapytałem, kto jej udziela, usłyszałem że nasze służby dyplomatyczne (sic!). Tylko się trzeba zameldować na placówce. Nie znam nikogo, kto  przystałby na tę propozycje.  Mimo poczucia wielkiego zawodu i porażki, wszyscy czuli się nadal potrzebni. Dla Polski!  Obecnie mamy kolejną falę emigracji, liczącą również ok. 1 miliona osób. Wśród  nich również i tych, co sobie tego nie wyobrażali w stanie wojennym. Czy tak być musi?

Nic o nas, bez nas
Tymczasem, kolejny raz urządza się imprezy z okazji: rocznicy sierpniowej, 11 listopada i tej 13 grudnia. Udział w tym mają również służby dyplomatyczne. W Berlinie również. Czasami odnoszę wrażenie, obym się mylił, że podczas świętowania, toasty wznoszą moi byli przeciwnicy.  Przestałem sie dziwić, że kolejny raz nie zaproszono mnie oficjalnie na którąś z tych rocznic. Niektóre z nich odwiedzam bez wejściówki, zabezpieczony w wywieszkę PRASA.  Z kiesy polskich podatnków, finansowane są w wiekszości bezbarwne imprezki, organizowane przez bardzo dziwnych ludzi. Niektórzy się chlubią organizacją pomocy Solidarności w Polsce. To najłatwiej. Ale też byli i tacy, którzy byli bardzo ofiarni w pomocy, zarówno Polacy jak i Niemcy. To znane i szanowane postaci. Działając w podziemnych strukturach (poligrafia), rzadko napotykałem na  fachową i finansową pomoc. Wiem że taka była, ale trudno dostępna. Radziliśmy sobie sami, bardzo się narażając. Po wpadce prowadzonego przeze mnie wydawnictwa i sieci kolportażu w styczniu 1983 r., pomoc dla rodzin osadzonych więźniów politycznych ( również mojej.) organizowali: komitet prymasowski przy kurii gdańskiej, parafia św. Brygidy (śp. ks. prałat H. Jankowski) i Caritas. Tak to odpowiednio funkcjonowało w całej Polsce.

W.T.  dla RockinBerlin

Pożegnanie z Viktorią

4. lutego 2021 po raz ostatni pożegnaliśmy Viktorię Korb.

Co prawda w ostatnich latach jej telefon milczał, gdy wielokrotnie podjeżdżałem pod jej dom ciemne okna odbijały światła ulicy. Dopiero niedługo przed śmiercią Viki dowiedziałem się, że ciężko choruje... Niestety nie udało mi się już więcej spotkać z Viktorią, ale nasze długie rozmowy pozostaną w mojej pamięci.

Pamięci o mojej żydowskiej przyjaciółce - autorce (m.in.) książki "Witaj Ger-manio!".

Ceremonię pogrzebową prowadził Rabin, a ja byłem jednym z 10. mężczyzn, którzy winni być obecni podczas pochówku. Mowę pogrzebową wygłosiła Ewa Slaska,

z którą wydawały przed laty magazyn WIR. Jej prochy spoczęły na berlińskim Friedhof Friedenau.

           

Smutno mi Viktorio, że nie spotkamy się więcej... MS

Stanisław  Wyspiański (1869-1907)

Kto?... dziś pamięta słowa z aktu drugiego wydanego w 1903 dramatu Stanisława Wyspiańskiego„„Wyzwolenie” ?

INNA DEKORACJA:

"...Wchodzą więc naprzód wszyscy tłumnie,

Konrada otoczywszy chórem;

gdziekolwiek chciałby pójść i stąpić,

zastąpią jemu drogę murem.

Kiedy kurtyna się odsłania,

razem z nim wszyscy tłumnie wchodzą,

a on je mową swą przegania,

gdy drogę jemu chórem grodzą.

KONRAD

Warchoły, to wy! - Wy, co liżecie obcych wrogów podłoże, czołgacie się u obcych rządów i całujecie najeźdźcom łapy, uznając w nich prawowitych wam królów. Wy hołota, którzy nie czuliście dumy nigdy, chyba wobec biedy i nędzy, której nieszczęście potrącaliście sytym brzuchem bezczelników i pięścią sługi. Wy lokaje i fagasy cudzego pyszalstwa, którzy wyciągacie dłoń chciwą po pieniądze - po łupież pieniężną, zdartą z tej ziemi, której złoto i miód należy jej samej i nie wolno ich grabić.

Warchoły, to wy, co się nie czujecie Polską i żywym poddaństwa i niewoli protestem. Wy sługi! Drzyjcie, bo wy będziecie nasze sługi i wy będziecie psy,

zaprzęgnięte do naszego rydwanu, i zginiecie! I pokryje waszą podłość NIEPAMIĘĆ!"

- - - - - - - - - - - - - - - -

Uroczyste posiedzenie gdańskiej "S" w Historycznej Sali BHP Stoczni Gdańskiej .

Na wniosek Komisji Krajowej Solidarności i Zarządu Regionu Gdańskiego Solidarności minister kultury i dziedzictwa narodowego postanowił odznaczyć najważniejszym wyróżnieniem, które ma w swojej dyspozycji, medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”, Andrzeja Piwarskiego

Z udziałem premiera Mateusza Morawieckiego w piątek 31. sierpnia 2018 roku w historycznej Sali BHP Stoczni Gdańskiej odbyło się uroczyste posiedzenie Zarządu Regionu Gdańskiego NSZZ „Solidarność” dla uczczenia 38. rocznicy podpisania Porozumień Sierpniowych.

Podczas uroczystości, wiceminister kultury i dziedzictwa narodowego Jarosław Sellin wręczył medal Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” artyście malarzowi, działaczowi społecznemu Andrzejowi Piwarskiemu.

Andrzej Jan Piwarski, to jak mówił Sellin, „wybitny gdański artysta malarz, grafik, działacz społeczny, działacz polonijny, animator życia artystycznego, niemal całą swoją twórczość oparł na cyklach poświęconych walce robotników o swoje prawa i powstanie Solidarności”.

Andrzej Piwarski – gdański artysta malarz, grafik, działacz społeczny i polonijny, który swoją twórczością walczył o wolną Polskę w kraju i za granicą, został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Odznaczenie przyjął z rąk wiceministra kultury i dziedzictwa narodowego Jarosława Sellina podczas uroczystości zorganizowanych w Stoczni Gdańskiej z okazji 38. rocznicy podpisania porozumień sierpniowych.

Prace artysty, które powstały w latach 80., są świadectwem tamtego czasu, wołaniem o chwilę zadumy i przede wszystkim o pamięć.

Andrzej Piwarski niemal całą swoją twórczość oparł na cyklach poświęconych walce robotników o swoje prawa i powstaniu Solidarności. Należą do nich m.in. „Ślady, Nadzieje, Polska”, „Ślady Czasu, Ślady Człowieka”, „Hommage à Grzegorz Przemyk”, „Hommage à ks. Jerzy Popiełuszko” – powiedział w uroczystej laudacji wiceminister kultury i dziedzictwa narodowego Jarosław Sellin. Podkreślił jednak, że nie mniej ważna od dokonań malarskich była praca polonijna artysty.

Przez wiele lat wraz z żoną Barbarą prowadził w Essen otwarty dom, w którym w czasie stanu wojennego przewinęła się rzesza zwykłych polskich rodzin, ale i osobowości polskiej polityki, sztuki i kultury. Przez prawie 10 lat organizował pomoc humanitarną wysyłając rodakom do Polski transporty żywności. Wraz z kościołem i rządem RP na uchodźstwie organizował artystyczne happeningi, a także manifestacje przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce. Sztuka pozwalała mu wówczas przetrwać najcięższe chwile. Za swoją działalność odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczpospolitej Polskiej oraz Medalem Senatu RP.

Dziękując, wzruszony artysta powiedział, że otrzymanie takiego wyróżnienie to wielki zaszczyt, zwłaszcza w tak szczególnych okolicznościach i w historycznym miejscu.

Andrzej Piwarski – życiorys

Andrzej Jan Piwarski jest potomkiem malarza i grafika, profesora warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, jednego z pierwszych polskich litografów Jana Feliksa Piwarskiego i absolwentem gdańskiej PWSSP w pracowni prof. Stanisława Teysseire oraz prof. Jacka Żuławskiego. W latach 1976-1980 był wykładowcą malarstwa w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Münster, a od 1987 do 1991 roku prowadził pracownię malarstwa w Europejskiej Letniej Akademii Sztuk Pięknych w Luksemburgu. W 1993 roku założył Europejskie Laboratorium Sztuki w Tuchomiu niedaleko Gdańska, gdzie organizował Międzynarodowe Sympozja Artystyczne. Malarz gestów, abstrakcji ekspresyjnej, zakorzeniony w tradycji malarstwa kolorystycznego swoich profesorów. Wraz z żoną Barbara Ur-Piwarską, rzeźbiarką i malarką, wyjechali z Polski w 1973 roku. W latach 8o-tych mieli zakaz wjazdu do Polski. Mieszkali w Sztokholmie, Blanes niedaleko Barcelony, Essen, Berlinie oraz w Gdańsku. Organizowali wówczas zakrojoną na szeroką skalę działalność polityczną , społeczną i polonijną. Wystawa artysty „Moja Solidarność” to zapis pełnych bólu, wstrząsających i tragicznych scen stanu wojennego. Wystawa ostatnio prezentowana była m.in. w Historycznej sali BHP Stoczni Gdańskiej oraz w Europejskim Centrum Solidarności w Gdańsku.

Nadesłane przez Andrzeja Piwarskiego

Paranoja indukowana

Obłęd  w jaki popadł Palikot i jego Ruch, przenosi się na media, jeszcze nigdy nie pisano tyle o tym - co kto ma i co chciałby mieć w gaciach. Dla nieco filozoficznego spojrzenia na całą tą sprawę, proponuję linki trzy:
Teza -
http://pl.wikipedia.org/wiki/Paranoja_indukowana
Dowód -
http://www.youtube.com/watch?v=YmAyRbDOSSc
i… Leszka  Kołakowskiego „Garby”.  
http://minos-minal-omfalos.blogspot.com/2009/12/leszek-koakowski-bajki-rozne-czesc-ii.html

MS