2013

GRAMY DLA 2

21 września 2013 Berlin Ufafabrik.
I znowu, mimo dobrej obsady i pięknej pogody!  Polonia Berlińska nie popisała się frekwencją!
Lecz ci, którzy zdecydowali się spędzić ten dzień z wykonawcami i organizatorami koncertu „Gramy dla 2” na pewno nie żałowali tej decyzji.  
Piotr Nalepa z BREAKOUT Tour wprowadził muzycznie znane mi klimaty, serce szybciej i mocniej  zaczęło bić, gdy piosenkarka Żaneta Lubera wykonywała przebój Miry Kubasińskiej „Poszłabym za tobą”. Graliśmy to z Mirą przed laty…
Wojciech Korda, polski King of Rock’n’Roll po raz kolejny występując w Berlinie, swoimi rytmicznymi piosenkami wyciągnął publiczność z miejsc… i zaczęły się pląsy. Nutką poezji obdarował słuchaczy podczas swojego występu Piotr Matczuk.
Co do orłów z grupy BANK, to muszę przyznać, iż dawno już, nie słyszałem tak dobrego i mocnego Rocka!  Mirek „Młody” Bielawski, dał z siebie wszystko! To nie tylko moje spostrzeżenie - Mirku tak trzymaj!
Berliński menago Andrzej Pakula stawał na głowie, aby wszystko odbywało się wedle założonego wcześniej planu, ale jak to w życiu, nie wszystko da się utrzymać pod kontrolą. Akustyk - myślę, że miał problemy ze słuchem. I jak już zauważył Marek Szlachcic – telebim z reklamami w tle nie powinien w ogóle być włączony!!!
Nie traćmy pozytywnego zapału z powodu drobnych niedociągnięć i popierajmy takie charytatywne akcje, bo to właśnie oni chcą, mogą i powinni je kontynuować. Błędów nie popełniają jedynie ci, co nic nie robią. Krytykantom dziękujemy za uwagi, chwalącym ukłony za uznanie.  A od siebie i Redakcji wszystkim biorącym udział  w projekcie pod patronatem Anny Dymnej wielkie dzięki – bo to działa – za nasze podarowane puzzle, podziękowania nadesłały:
Specjalny Ośrodek Szkolno- Wychowawczy w Szczecinie i  Behinderten Zentrum w Berlinie.
Było nam miło.
Do następnego Gramy Dla!  
Pomagajmy słabszym!
Jan Zamula

PYRONALE 2013 - RESÜMEE
(06.09.2013)
Am 6. und 7. September 2013 fand zum 8. Mal die Pyronale statt und hat auch nach all den Jahren nichts von ihrer Faszination eingebüßt. In diesem Jahr hat die Pyronale alle Erwartungen übertroffen und zählt zu den spektakulärsten Events des Jahres 2013. Nicht nur das Wetter hat, verglichen mit 2012, eine hervorragende Rolle gespielt, sondern auch die angetretenen Pyrotechnik-Teams haben mit ihren Shows ganz neue Maßstäbe gesetzt. Über 65.000 Besucher sind bei strahlendem Sonnenschein zum Maifeld gekommen und haben sechs kreative und atemberaubende Feuerwerke der Mannschaften aus Kroatien, Polen, Finnland, den Philippinen, Griechenland und Spanien bewundert.
Publikum und Jury waren von den dargebotenen Performances gleichermaßen überwältigt. So wurde das Team Dragon Fireworks von den Philippinen nicht nur vom Publikum zum Tagessieger am Samstag gewählt, sondern hat sich auch den goldenen Pyronale Pokal und somit den Gesamtsieg meisterhaft erkämpft. Der zweite Platz ging an die spanische Mannschaft Pirotecnia Zaragozana und der bronzene Pokal an den Tagessieger von Freitag JoHo Pyro aus Finnland. Der zweifache Titelverteidiger Surex aus Polen belegte den 4. Platz.
Die Mannschaften mussten in diesem Jahr ihre Kreationen im Pflichtteil der Farbvorgabe – Lila / Gelb – und der Musikvorgabe – Medley aus „An der schönen blauen Donau“ von Johann Strauss und „Can Can“ aus Orpheus in der Unterwelt von Jacques Offenbach - anpassen. Traditionsgemäß wurden beide Veranstaltungstage mit dem Abschlussfeuerwerk der Firma FLASH ART, welches den Pyronale-Hauptsponsor Citroën eindrucksvoll in Szene setzte, abgerundet. FLASH ART hat auch in diesem Jahr die Organisation des Aufbaus sowie die Betreuung und Koordination der Wettbewerber übernommen.
Die Pyronale gehört neben der einmaligen Kulisse des Maifeldes und ihrem besonderen Wettbewerbscharakter auch wegen ihrer Dimension zu den weltweit wichtigsten Events dieser Szene. So verschießen die einzelnen Mannschaften je 2 – 4 Tonnen Großfeuerwerkskörper mit einem Nettopulvergewicht von 1.000 bis 2.000 kg pro Show und kreieren Feuerbilder von 300 m x 300 m in einer Größe von bis zu 90.000 m².
Das mediale Interesse an der Pyronale 2013 war enorm und ich möchte mich an dieser Stelle bei allen Journalisten und Vertretern der Presse für die tolle Berichterstattung und Zusammenarbeit bedanken.
Herzliche Grüße
Nadine Bosch
Leitung Presse- und Öffentlichkeitsarbeit

Big-Beat & Rock... in Berlin

18 maja 2013 w Hous of Live miał miejsce muzyczny wieczór połączony z wystawą zdjęć  -„Big Beat i Rock… In Berlin”.
Pierwsza część: to spotkanie z Markiem Karewiczem autorem 28 zdjęć wystawy zatytułowanej Big Beat, które jak i cały program prowadzili: Wojciech Korzeniewski z fundacji Sopockie Korzenie i nasz poznański przyjaciel Krzysztof Wodniczak, ze stowarzyszenia Brzmienia, które było wydawcą naszego pierwszego magazynu. Po tej rozmowie zaplanowaliśmy występ wrocławskiego Niemena, ale…

Niespodziankę sprawił nam Wojciech Korda, który po rozmowie z K. Wodniczakiem postanowił przyjechać do Berlina, w którym - jak mówi - czuje się jak w domu. Swoimi starymi przebojami rozgrzał publiczność, do tego stopnia, że nawet pierwszy rząd z nowym Konsulem Panem Tadeuszem Oliwińskim wstał z miejsc by „zakręcić nóżką”, dostrzec można było też fruwającą marynarę.  Korda wykonał także dwie nowe piosenki z najnowszej płyty, która ukaże się już wkrótce na rynku.  Za takie wsparcie naszej imprezy dołączamy go (Niebiesko-Czarnego) do listy naszych honorowych RockinBerlińczyków.  Serdeczne podziękowania Wojtku!

Po przerwie wystąpił „Wrocławski Niemen”- Jarosław Królikowski –piosenkarz, artysta niezależny. Którego niezmiennie nazywa się najlepszym interpretatorem Czesława Niemena. Co rzęsistymi brawami potwierdzała berlińska publiczność, nagradzając wykonywane przez niego piosenki. Zachowana forma piosenek Niemena i podobieństwo jego barwy głosu do głosu mistrza pozwala (na wzór Elvisa) – powiedzieć: NIEMEN ŻYJE!

I ostatnim punktem tego rock’n’rollowego spotkania, był występ szczecińskiej grupy AFTER BLUES, grającej już 33 lata, z których dwa akompaniował Tadeuszowi Nalepie, a przez 11 towarzyszył na koncertach Mirze Kubasińskiej. Tak więc, mieliśmy możliwość usłyszeć rzeczywisty sound grupy Breakout i ich perfekcyjnie odwzorowane przeboje. Odżyły wspomnienia z ostatniego koncertu we Wrocławiu, krótkiego spotkania z Nalepą. Wszystko za sprawą tego brzmienia…
Natomiast przeboje Miry w wykonaniu Agnieszki Twardowskiej, przypadły wszystkim do gustu… także i mnie, po koncercie słyszałem jak Marek Karewicz pozytywnie wypowiadał się o jej śpiewie, udzielając kilku rad. Nasze big-beat-rockowe spotkanie trwało bite cztery godziny. O tym, że Agnieszka urzekła berlińską publiczność świadczy, że do końca koncertu After Blues grał przy pełnej sali.
*
Jako organizator szczególnie chciałbym podziękować za wsparcie i pomoc mojej żonie, zarazem muzie - Danusi.

Andrzejowi Pakule z Agencji AndyPolArt, który jako niespodziankę zrealizował przyjazd Wojciecha Kordy do Berlina (nie po raz pierwszy) i gościł w swoim domu, nalężą się wyrazy podziękowania za wsparcie naszego przedsięwzięcia.
Natomiast za zaangażowanie  Jankowi Zamule.
Za tłumaczenia teksów do okolicznościowego wydawnictwa Bartkowi Bukowskiemu.
Dziękuję również Grzegorzowi Korzeniewskiemu.
Herzlische Dank für Roland Klinger und Judith  Schmutzer.
Oraz wszystkim biorącym udział w koncercie artystom: Wojciechowi Kordzie, Jarkowi Królikowskiemu i Grupie After Blues, prowadzącym koncert Wojciechowi Korzeniewskiemu i Krzysztofowi Wodniczakowi, oraz przyjaciołom Rockinberlińczyków przybyłym na nasz Rock Abend - wraz z nowym polskim konsulem, który wytrwał z nami do końca.

Dziękuję także panu Markowi, za wręczoną mi ze słowami „Za wszystko, co robisz dla Rock’n’Rolla” butelkę Jacka Danielsa … Miły gest… Dzięki!

Projekt został dofinansowany ze środków MSZ R.P.

M.S.

After Blues & Agnieszka Twardowska w berlińskim House Of Live
(18.05.2013)
Długo oczekiwany występ szczecińskiej grupy After Blues, mającej na swoim koncie długoletnią współpracę z takimi gwiazdami polskiego Bluesa, jak Mira Kubasińska czy Tadeusz Nalepa odbył się 18 maja w berlińskim klubie House Of Live z okazji „Wspomnień o Rock and Rollu” i wystawy zdjęć Marka Karewicza, zorganizowanych przez stowarzyszenie rockinberlin.pl.

Leszek Piłat (gitara basowa, perkusja, śpiew) i Waldemar Baranowski (gitara solowa) to zgrany i doświadczony duet. Każdy z nich jest wirtuozem swojego instrumentu. Na początku koncertu wykonali oni kilka piosenek, które zaśpiewał Leszek Piłat. Zgromadzona, wybredna publiczność Berlina, rozpieszczana zwłaszcza w latach osiemdziesiątych przez najlepsze polskie grupy rockowe, zasmakowała znowu polskiego Bluesa. I to w takim wykonaniu.

Absolutny punkt kulminacyjny wieczoru, trwającego w sumie ponad cztery godziny (!), miał jednak dopiero nadejść, ale … nie uprzedzajmy wypadków!
Kilka tygodni temu dowiedziałem się, że After Blues ma przyjechać do Berlina z nową wokalistką - Agnieszką Twardowską. Zacząłem przeszukiwać archiwa internetowe i natknąłem się na jej kilka ciekawych nagrań z koncertów. Podczas analizy tych materiałów nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że słyszę doświadczoną, dobrze wyszkoloną i dojrzałą piosenkarkę. Kiedy na scenie pojawiła się młodziutka (20), urocza dziewczyna, nie bardzo mogłem sobie wyobrazić, jak ten głos z nagrań może do niej pasować. Ale jak zaczęła śpiewać, potwierdziła się kolejny raz stara tajemnica: żeby śpiewać, trzeba mieć głos, wrażliwość, świetny słuch i wysoki iloraz inteligencji. Niestety wszystkie te walory musi człowiek dostać od Boga, nie można się ich po prostu nauczyć. NIGDZIE! A ponadto śpiew musi sprawiać przyjemność – nie tylko śpiewającemu!
Agnieszka Twardowska posiada zewnętrzną urodę, której pozazdrościć mogłyby jej największe „gwiazdy” show-biznesu. Sposób, w jaki operuje głosem, jak interpretuje tekst, jak kontroluje dynamikę i vibrato, wskazuje na ogromną muzykalność i inteligencję, odzwierciedlającą się w intuicji artystycznej, jaka zdarza się bardzo rzadko. Jej głos jest dojrzały, klarowny i ciepły we wszystkich rejestrach, intonacja pewna, a dykcja wprost perfekcyjna. Sposób śpiewania bez naleciałości, niezmanierowany, wręcz naiwny, a jednak przemyślany i dojrzały, pochłania słuchacza od pierwszych dźwięków. Soulowe podejście do interpretowanego materiału stanowi odświeżenie i wzbogacenie piosenek, które śpiewa. Agnieszce śpiew sprawia wiele radości i tę radość przekazuje widowni. W świetle reflektorów scenicznych dziewczyna przeobraża się w prawdziwą gwiazdę, a po koncercie jest miła, przystępna, cierpliwie podpisuje krążki CD i rozmawia z fanami. Zdaje sobie sprawę, że musi nad sobą pracować, ale to właśnie ta jej świadomość napawa mnie optymizmem, jeśli chodzi o jej dalszy rozwój.

Publiczność Berlina nie chciała rozstać się z After Blues, - musieli bisować, a Agnieszka Twardowska wykonaniem piosenki „Czarno-Czarny Film” (Loebl/Nalepa) wprowadziła widownię w ekstazę. Obecni na koncercie Marek Karewicz i Wojciech Korda (oraz kilku „ludzi z branży”) nie kryli swojego zachwytu osobowością naszej młodej „Lady Blues”.

Podczas, gdy Niemcy nadal szukają swojej supergwiazdy, Polska taką supergwiazdę JUŻ MA! Nie waham się postawić Agnieszki Twardowskiej w jednym rzędzie z najbardziej znanymi i uznanymi wokalistami. Czekamy niecierpliwie na kolejny album z nowymi piosenkami i trzymamy kciuki, abyśmy mogli jej wnet posłuchać - nie tylko na koncertach i nie tylko w Berlinie.

Bartek Bukowski  (26.05.2013)

After Blues & Agnieszka Twardowska
in Berliner House Of Live

Lange haben wir in Berlin auf den Auftritt der Stettiner Band After Blues gewartet. Langjährige Zusammenarbeit mit solchen Stars des polnischen Blues, wie Mira Kubasinska, oder Tadeusz Nalepa hat die Musiker geprägt und heute spielen sie die alten Hits und neue Songs in ihrem einzigartigen Stil. Am 18. Mai 2013, im Berliner Club „House Of Live“ begleitete After Blues die Fotoausstellung von Marek Karewisz, sowie den Abend  der Erinnerungen an Rock’n‘Roll, veranstaltet durch den Verein rockinberlin.pl.  

Das Duo: Leszek Pilat (Bassgitarre, Schlagzeug, Gesang) und Waldemar Baranowski (Sologitarre) ist erfahren und sicher in seiner Performance. Jeder ist ein Virtuos seines Instruments. Zu Beginn hat Leszek Pilat seine eigenen Songs gesungen. Das versammelte, anspruchsvolle Berliner Publikum, das insbesondere in den 80-er Jahren, von polnischen Bands verwöhnt wurde, konnte wieder den polnischen Blues kosten. Und das in einer hervorragenden Interpretation.
Der Absolute Höhepunkt des Abends, der insgesamt über vier (!) Stunden dauerte, sollte jedoch erst kommen, aber … alles der Reihe nach!

Vor einigen Wochen wirde ich über den geplanten Auftritt von After Blues in Berlin, mit einer neuen Sängerin – Agnieszka Twardowska, unterrichtet. Bei meinen Recherchen in den Internetarchiven bin auf einige interessante Aufnahmen gestoßen, die während der verschiedenen Konzerte entstanden sind. Während der Analyse dieses Materials konnte ich dem Gefühl nicht widerstehen, dass ich eine erfahrene, gut ausgebildete und reife Sängerin höre. Als ein junges(20), bezauberndes Mädchen die Bühne betrat, konnte ich diese Stimme aus den Aufnahmen mit dem, was ich sah überhaupt nicht assoziieren. Dann aber hat sie angefangen zu singen und das alte Geheimnis bewahrheitete sich aufs Neue: um zu singen braucht man eine Stimme, eine Sensibilität, gutes Gehör und ein verdammt hohes Intelligenzquotient. Leider kann man das alles nicht lernen. NIRGENDWO! Das bekommt man nur vom Gott. Und darüber hinaus, das Singen muss Spaß machen – nicht nur dem Singenden!

Agniesza Twardowska verfügt über das Äußere, das die größten Stars des Show-Business neidisch machen könnte. Die Art und Weise, wie sie mit ihrer Stimme umgeht, wie sie die Texte interpretiert, wie sie die Dynamik und das Vibrato kontrolliert, deuten auf enorme Musikalität und Intelligenz hin, die sich in ihrer künstlerischen Intuition widerspiegeln. Das ist eine Seltenheit. Ihre reife Stimme ist klar und warm in allen Registern, die Intonation sicher und die Textverständigkeit fast makellos. Sie singt ohne irgendwelche „Ablagerungen“ oder Manierismen, fast naiv, doch durchdacht und reif, sie fesselt den Zuhörer von den ersten Tönen an. Ihre soulartige Herangehensweise an den interpretierten Stoff frischt auf bereichert die Songs, die sie singt. Das Singen macht Agnieszka sichtlich viel Spaß, mit dem sie das Publikum sofort ansteckt. Die junge Dame verwandelt sich im Rampenlicht in einen echten Star und nach dem Konzert ist sie nett, zugänglich, geduldig unterschreibt sie ihre CDs und spricht mit den Fans. Sie weiß, dass sie viel arbeiten muss, aber dieses Bewusstsein erfüllt mich mit der Zuversicht, was ihre weitere Entwicklung angeht.

Das Publikum in Berlin wollte sich von After Blues nicht trennen, es gab Zugaben und mit dem Song „Der Schwarz-Schwarzer Film“ (Loebl/Nalepa) versetzte Agnieszka Twardowska die Zuschauer in Ekstase. Marek Karewicz und Wojciech Korda, die auch dabei waren, konnten ihre Begeisterung für die Persönlichkeit unserer jungen „Lady Blues“ nicht verbergen.  

Während Deutschland nach seinem Superstar sucht, haben wir einen für Polen bereits gefunden. Ich wage es, Agnieszka Twardowska in eine Reihe mit den berühmtesten Sängerinnen zu stellen. Wir warten geduldig auf die neue CD und drücken ihr die Daumen, damit wir sie bald wieder – nicht nur in Berlin und nicht nur live hören können    

Bartek Bukowski
26.05.2013

Polen-Deutschland - Wege zur europäischen Partnerschaft?
(14.03.2013)
W dniu 14.03.13 w Berlinie odbyła się dyskusja:  "Polen-Deutschland - Wege zur europäischen Partnerschaft"
Polski Ambasador w Niemczech, dr. Jerzy Margański, zaprosił do wspólnej dyskusji autorytety polskiej i niemieckiej polityki zagranicznej. Do Martin-Grupius-Bau przybyli m.in.: Ruprecht Polenz, Grzegorz Schetyna, Janusz Reiter, Piotr Buras, Markus Meckel.
Podstawą dyskusji był raport Piotra Burasa z roku 2013 pod tytułem „Polen-Deutschland: Eine Partnerschaft für Europa?“ Publikacja, która opisuje stosunki polsko-niemieckie i zmusza do zastanowienia i podjęcia oceny tych stosunków.

Temat Euro był pierwszym tematem dyskusji i już wówczas można było zauważyć zdecydowane różnice w stanowiskach dyskutantów. Ze strony niemieckiej można było usłyszeć, że Polska wchodząc do UE zobowiązała się jednocześnie do szybkiego wejścia do strefy Euro. Ważną deklarację na ten temat złożył natomiast G. Schetyna, który wyraźnie zasugerował, że obecne problemy w strefie Euro powinny być szybko rozwiązane, a dopiero wówczas Polska może rozważać wejście do tej strefy. …Ciekawe tylko, czy jest to osobista opinia p. Schetyny czy również obecnego polskiego rządu?

Następnym ważnym tematem była polityka energetyczna. Również i w tym temacie było dużo rozbieżności, które można było zauważyć w bardzo skrajnych priorytetach obydwu krajów. Dla Niemiec bardzo ważny jest np. „pakt klimatyczny – Energiewende" oraz zakończona niedawno wspólna niemiecko-rosyjska inwestycja gazowa przez Bałtyk z pominięciem Polski, a także efekty zamykania elektrowni atomowych. W Polsce natomiast planuje się właśnie... budowę elektrowni atomowej, są projekty wydobycia gazu łupkowego, a obecnie duża cześć energii wytwarzana jest ze spalania węgla. W dyskusji próbowano szukać wspólnych interesów polsko-niemieckich w polityce energetycznej, ale zauważalnym pozostał fakt, że przy tak zdecydowanej ich rozbieżności trudno będzie je w najbliższym czasie sprecyzować.

Przy ostatnim punkcie dyskusji: „Stosunki polsko-niemieckie”, wszyscy uczestnicy dyskusji byli zgodni, że tak dobre, jak są obecnie, nie były jeszcze nigdy.
Grzegorz Schetyna postawił prowokacyjne pytanie: „czy zostanie tak zawsze....pomiędzy naszymi krajami?”
Czyżby coś przewidywał...?

Nie wydaje mi się, ale wydarzenia z ostatnich dni pokazały jak bardzo rożni się dyskusja teoretyczno- akademicka od życia realnego.  Otóż, już kilka dni po tej dyskusji Ambasada RP w Berlinie była zmuszona wysłać protest w związku ze skandalicznym artykułem w „Bild” nt. filmu pokazanego w telewizji ZDF.

Film „Nasze matki, nasi ojcowie” był bardzo reklamowany i odbił się ogromnym medialnym echem w RFN.

Na ekranie polscy partyzanci walczący z niemieckim okupantem zostali przedstawieni jako banda złodziei i antysemitów, a „Bild” wyłożył czytelnikom: Armia Krajowa składała się z polskich nacjonalistów. Antysemityzm w jej szeregach był ekstremalnie rozprzestrzeniony.

Czy o takiej „współpracy” polsko-niemieckiej, na kanwie polityki historycznej myśleli dyskutanci...?
Czy takie filmy prowadzą do dobrego sąsiedztwa, o którym chyba marzą dyskutanci...?
Kiedy ambasador RP w Berlinie zorganizuje dyskusję na taki temat z politykami i ludźmi świata kultury…?

Pytań jest wiele...!
Podsumowania tej dyskusji dokonała Cornelia Pieper…  dyskusji, która z realnym życiem miała momentami bardzo mało wspólnego...

„Uważny Obserwator”

15. lutego koncert rozpoczął i zakończył się utworami Roberta Schumanna, przedstawiciela romantyzmu, który łączył muzykę z poezja, poszukiwał nowych form wyrazu w muzyce. Na wstępie wysłuchaliśmy uwertury z opery „Genoveva”, a na zakończenie, symfonii nr.3 Es-Dur op.97 Rheinische”. Warto przypomnieć że R. Schuman, jako krytyk muzyczny w założonym przez siebie czasopiśmie „Neu Zeitschrift fur musik” entuzjastycznie przyjął pierwsze dzieła Fryderyka Chopina.
 Następnie wykonano „Koncert na fortepian” Witolda Lutosławskiego. Pojawienie się na scenie Krystiana Zimermana powitano gromkimi oklaskami, co wzruszyło mnie i ucieszyło zarazem, że polski muzyk przyjmowany jest z taką atencją. Zimerman prezentuje się nadal niezwykle młodzieńczo pomimo „białych” włosów.
Dawno nie miałam okazji słyszeć i widzieć „na żywo” naszego pianisty, od paru lat artysta nie koncertuje w Polsce.  Jak powiedział, chociaż nigdy za koncerty nie wziął w kraju ani grosza, ofiarowując gaże na różne charytatywne cele, to zawsze wynikały z tego nieporozumienia, pomówienia i plotki.
W pełni rozumiem i popieram artystę, Polacy powinni się wreszcie czegoś nauczyć i to nie tylko w tej materii.
Mieszkając w Berlinie od wielu lat jestem świadkiem wielu intryg i zawiści Polaków, często mieniących się przedstawicielami Polonii - niestety te „wyżyny” nie mają często wiele wspólnego z pięknymi cechami charakteru... jak szczerość, otwartość i uczciwa służba dla polskiej diaspory.
Pan Zimerman nie zawiódł oczekiwań publiczności. Koncert napisany specjalnie dla niego przez Witolda Lutosławskiego zagrał porywająco, owacjom nie było końca.
 W drugiej części programu usłyszeliśmy innego słynnego awangardzistę muzycznego Henri Dutillex. Na zamówienie Berlińskiej Filharmonii napisał on w latach 2002/2003 prawdopodobnie swój ostatni utwór (artysta ma już 97 lat) niezwykłe dzieło „ Correspondances” inspirowane wierszem Rilkego, a także listami Aleksandra Sołżenicyna, jak i Vincenta van Gogha do brata Theo.
Słyszałam pierwszy raz i przyznaję, byłam oczarowana. Partię solową wykonała Barbara Hannigen, sopranistka kanadyjska, piękna barwa głosu, doskonały warsztat, do tego piękna kobieta i… piękna suknia, w której wystąpiła.
Przy pełnej sali (bilety wyprzedane na wiele tygodni naprzód), perfekcyjni filharmonicy berlińscy grali pod batutą Sir Simona Rattle.
Niezapomniany wieczór. Podziękowania dla Berlińskiej Filharmonii.

DK

http://www.berliner-philharmoniker.de/en/titelstories/witold-lutoslawski/

SMOLEŃSK: Najnowszy film A. Gargas: "Anatomia Upadku"

16 lutego 2013 roku o godz.13:30 w Filmbühne w Berlinie odbył się pokaz drugiego filmu śledczego znanej dokumentalistki, autorki programu "Misja Specjalna" i laureatki nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, pani Anity Gargas, o katastrofie smoleńskiej p.t. "Anatomia upadku".
Więcej na stronie KGP Berlin-Brandenburg

POLSKA W TRÓJKĄCIE
(21.01.2013)
W tym roku mija 50 lat od podpisania traktatu elizejskiego w Paryżu. Dokument ten był przypieczętowaniem zgody francusko – niemieckiej. Po wielowiekowej obustronnej wzajemnej wrogości znaczonej krwawymi śladami wielu okrutnych wojen, obydwa narody podały sobie dłonie, aby odtąd w przykładnej zgodzie razem iść ku pełnej nadziei przyszłości.
Początki tej współpracy nie były łatwe. Wciąż żywe i bolesne były rany po nie tak dawno minionych,  dwu wywołanych przez Niemców wojnach. Dobra wola obydwóch wielkich polityków: de Gaula i Adenauera nie zmieniła  tak łatwo mentalności i nastawienia szarego obywatela, ale zrobiła początek, zasiała ziarno zgody, które, teraz po pięćdziesięciu latach, wydało owoc dojrzałej przyjaźni.

Aby uczcić ten jubileusz  berlińskie ministerstwo spraw zagranicznych zorganizowało uroczystość w Lichthaus des Auswaertigen Amts zatytułowaną:
„Przyjaźń francusko – niemiecka w zwierciadle sztuki”
Zaproszeni przez  ministerstwo, wybraliśmy się tam z Markiem Szlachcicem.

Wystawę, szczególnie jej multimedialną, poświęconą obu mężom stanu  część obejrzałam z wielkim zainteresowaniem. Pewne wzruszenie wzbudził we mnie, opatrzony lakowymi pieczęciami i zamaszystymi podpisami oryginalny dokument  traktatu.
Jednakże zaciekawienie budził fakt obecności  polskiego artysty . Monumentalne rzeźby Igora Mitoraja zdobią   place i ulice  wielu europejskich miast. Wprawdzie jego kariera zaczęła się we Francji, ale tworzy obecnie w Italii w Pietrosanta, słynnej od wieków Mekce rzeźbiarzy. Cóż zatem znaczy jego udział w tej przecież francusko – niemieckiej uroczystości?  Nie sądziłam przecież, aby w tych krajach zabrakło godnych pokazania artystów!
Odpowiedzi na to pytanie udzieliło przemówienie przedstawiciela niemieckiej dyplomacji.
Zaproszono polskiego artystę, gdyż  Polska również wkroczyła na trudną ścieżkę pojednania między narodami, politycy polscy i niemieccy uczynili już wiele, wiele barier zostało pokonanych, także w sercach obywateli po obu stronach Odry i Nysy.
Obecność polskiego artysty na święcie pojednania i przyjaźni jest zatem wyrazem zaliczenia Polski przez te wielkie europejskie narody do grona najściślejszych przyjaciół!
Gdy usłyszałam te słowa łezka zakręciła mi się w oku. Rzeczywiście, wiele jest jeszcze do zrobienia i blizny w polskich sercach pozostaną na zawsze, ale w ciągu niewielu przecież lat dokonano niesamowitych rzeczy, o których pokoleniu naszych rodziców, dzieci wojny i sowieckiego reżimu nawet się nie śniło. Myślę o tym zawsze ilekroć przekraczam polsko – niemiecką granicę, której ślady coraz bardziej się zacierają.
Oby proces budującej zgody trwał dalej, dla przyszłych pokoleń, dla naszych dzieci!

Graża Grużewska